====

آنها که زندگی را بستری از گلهای سرخ می پندارند ؛ همیشه از خارهای آن شکایت دارند ...

با چشمان تو ؛ مرا به الماس ستارگان نیازی نیست ؛ با آسمان بگو ....

آی آدم ها که بر ساحل نشسته ؛ شاد و خندانید ؛ یک نفر در آب دارد می سپارد جان ....

اکنون نهال گردو آنقدر قد کشیده که دیوار را برای برگهایش معنا می کند ...

لاله از سوز عطش بنهاده سر بر روی خاک ؛ ابر بی انصاف را بنگر که بر دریا گریست ....

من از طعم نگاهت مهربانی را چشیدم ؛ نگاهت را مگیر از من ...

دهانت را می بویند مبادا گفته باشی دوستت دارم ....

امشب به قصه ی دل من گوش می کنی ؛ فردا مرا چو قصه فراموش می کنی ...

 به تو بی وفا گمان  دل مهربان ندارم ؛ تو کجا و مهربانی به تو این گمان ندارم...

اگر روزی گلی پژمرده دیدی بدان دستان سردی در سکوتی محبت های این دل را جواب کرد ....

بی وفایی همه را به وفای تو بخشیدم ...

محبت را از درخت بیاموز که حتی سایه ی خود را از سر هیزم شکن هم بر نمی دارد ...

***** من از چشمان خود آموختم رسم محبت را
          که هر عضوی به درد آید به جایش چشم می گرید

***** محبت را ز ماهی باید آموخت      چو از آبش جدا سازی بمیرد 

پای سگ بوسید مجنون ؛ خلق گفتندش چرا
گفت این سگ گاهگاهی کوی لیلی می رود